Garcia Lorca en galego

[sromero]

Maria Rosa Iglesias envio el siguiente mensaje el 12/05/02 a la lista Fillos-L: Irmáns:
Tuven a sorte de encontrar un dos poemas que García Lorca escribíu en galego. Aquí vos mando. E que o disfrutedes.

Bos Aires ten unha gaita
sobro do Río da Prata,
que toca o vento do norde
coa súa gris boca mollada.
Triste Ramon de Sismundi!
Alo, na rúa Esmeralda,
basoira que te basoira
polvo de estantes e caixas.
Ao longo das rúas infindas
os galegos paseiaban
soñando un val imposibel
na verda riba da pampa.
Triste Ramon de Sismundi!
Sinteu a muiñeira deagoa
mentres sete bois de lúa
pacían na súa lembranza.
Foise para veira do río,
veira do Río da Prata.
Sauces e cabalos múos
creaban o vidro das ágoas.
Non atopou o xemido
malencolico da gaita,
non viu o inmenso gaiteiro
coa boca frolida dealas;
triste Ramon de Sismundi,
veira do Río da Prata,
viu na tarde amrtecida
bermello muro de lama.

María Rosa
Dende Bos Aires
Galega de Santiago de Compostela

[sromero]

Romaxe de Nosa Señora da Barca

¡Ay ruada, ruada, ruada
da Virxen pequena
e a súa barca!

A Virxen era pequena
e a súa coroa de prata.
Marelos os catro bois
que no seu carro a levaban.

Pombas de vidro traguían
a choiva pol-a montana.
Mortos e mortos de néboa
pol-as congostroas chegaban.

¡Virxen, deixa a túa cariña
nos doces ollos das vacas
e leva sobr'o teu manto
as foles da amortallada!

Pol-a testa de Galicia
xa ven salaiando a i-alba.
A Virxen mira pra o mar
dend'a porta da súa casa.

¡Ay ruada, ruada, ruada
da Virxen pequena
e a súa barca!

[sromero]

Canzón de cuna pra Rosalía Castro, morta

¡Érguete, miña amiga,
que xa cantan os galos do día!
¡Érguete, miña amada,
porque o vento muxe, coma unha vaca!

Os arados van e vén
dende Santiago a Belén.
Dende Belén a Santiago
un anxo ven en un barco.
Un barco de prata fina
que trai a door de Galicia.
Galicia deitada e queda
transida de tristes herbas.
Herbas que cobren teu leito
e a negra fonte dos teus cabelos.
Cabelos que van ao mar
onde as nubens teñen seu nidio pombal.

¡Érguete, miña amiga,
que xa cantan os galos do día!
¡Érguete, miña amada,
porque o vento muxe, coma unha vaca!

[robcasal]

Me sorprende gratamente la revelación de la existencia de estos poemas de García Lorca, que desconocía. Este último parece obvio que fue inspirado o, mejor aún, parafraseado de otro de Rosalía cuyo detalle transcribo:

Cantan os galos pr'o día:
-Érguete, meu ben, e váite.
-¿Cómo m'hei d'ir, queridiña,
cómo m'hei d'ir e deixarte?

[fabian_70]

Muy bonito el poema de Lorca sobre Rosalia¡¡¡

.........................vento muxe, coma unha vaca!

Saludos

Fabian