http://www.blogoteca.com/malmequer/index.php?cod=21930
Confirmado, resucitan Rastreros e resucita o Castañazo Rock de Chantada, aquel no que polo ano 1994 presentouse ao publico o recompilatorio "Unión Bravú!" e no lugar onde saiu á rúa o "Primeiro Manifesto Bravú".
Cunha morea de grupos nados do Movemento Bravú, que actualmente están a trunfar polos festivais galegos, e coincideindo co disco Homenaxe a Diplomáticos de Montealto, de novo é Chantada o epicentro musical galego.
Castañazo Rock 2007
3 de novembro de 2007 en Chantada
Zenzar - Rastreros - Ruxe Ruxe - Tres Trebóns - Cuchufellos - Motor Perkins - Dixebra
A vila de Chantada seguramente é o lugar que máis se achegue ao título de epicentro do Bravú e alí reuníronse Rastreros, Eskornabois, Impresentábeis, o Caimán do Río Tea, Bochechiñas, Verghalludos, Yellow Pixoliñas e os Diplomáticos de Montealto o 31 de outubro de 1994, na taberna "Caballero", da parroquia chantadina de Viana, que os da zona dicíanlle O Sistema, porque o propietario explicaba aos clientes a dieta: 'o sistema é cocido no inverno e churrasco no verán" e como corría o inverno os asistentes pegáronlle ao cocido.
Deron fe dese encontro Manuel Rivas e Alberte Casal e dalí saiu o primeiro Manifesto Bravú, hoxe nos libros de historia e no que se loitaba por defender a música do país, o cheiro das nosas cousas".
O movemento bravú serviu, polo menos, para pór en contacto xentes que adoraban a Mano Negra pero que non coñecían a uns veciños que tocaban nun grupo na aldea do lado música inspirada pola banda de Manu Chao", xustifica Xurxo Souto, ideólogo d'Os Diplomáticos de Monte-Alto. Hai exactamente dez anos aparecía na rúa o primeiro número da revista Bravú -"a publicación que sae cando a situación o require"-, integramente dedidada a reivindicar unha selección galega de futbol. Comezaba o devalo e fase final dunha corrente cultural que nacera no cerne de Galicia en 1994.
Para o responsábel do selo dixital A Regueifa, Noel Feáns, "o bravú foi o que normalizou dunha vez por todas a lingua na música". "Debemos estar orgullosos do bravú como un vasco está do rock radikal ou un alemán do krautrock", non dubida.
A xornalista María Yáñez, daquela directora do portal Bravú.net, fala da "confluencia inevitábel entre o aúxe do folk e a cultura rock" que desembocou no movemento. "Nos anos 90, en Galicia, o folk e o punk tiñan o mesmo público", asegura. Yáñez lembra "o labor teórico de Xurxo Souto" que armou "un colorario de ideas que axuntou persoas das vilas, dos barrios, das aldeas" e potenciou "a cuestión da autoestima e un certo proceso de descolonización mental". "Para min, o grunge, Tarantino e Os Diplomáticos estaban, en 1994 ou 1995, no mesmo barco", conclúe.
O bravú comezou a esmorecer antes da mudanza de século. Aquel "vive ás presas e morre mozo" do tópico rock semellou guiar a experiencia rururbana do bravú. O "bonito cadáver" que coroa o axioma semella fóra de discusión. Os consultados coinciden en rescatar o legado fonográfico da xeración. Noel Feáns analiza con contundencia: "Absolutamente todos os discos bravú parécenme imprescindíbeis, de Érguete! de Xenreira a Avante toda! d'Os Diplomáticos, de Galician people speak galego de Yellow Pixoliñas a O verme homicida de Skornabois". Para María Yáñez, o terceiro traballo de Diplomáticos, Avante toda!, condensou a madurez da xeira bravú. O escritor Santiago Jaureguizar, cabeza visíbel do que quixo denominarse "literatura bravú", comenta como adoito regresa aos longos de Rastreros, Diplomáticos ou Skornabois.
O propio Xurxo Souto enorgullécese do realizado: "O bravú demoleu apriorismos e deixou á vista que se pode facer algo con personalidade desde a periferia da periferia". "O bravú rematou porque se perdeu a tensión inicial", segue Souto.
